| îstîqale | (navdêr, mê) îstîfa, destjêderban, devjêberdan, nemana li ser karê xwe, hêlana karê, êdî karê xwe nekirin. Herwiha: îstiqale. Bide ber: îstîfade. Bikaranîn: Lêker: îstîqale bûn, îstîqale kirin. Navdêr: îstîqalebûn, îstîqalekirin Rengdêr: îstîqalebûyî, îstîqalekirî. ji: Ji erebî. jê: îstîqaleker, îstîqaleyî |
| îstîqale bûn | (lêker)(Binihêre:) îstîqale |
| îstîqale kirin | (lêker)(Binihêre:) îstîqale |
| îstîqalebûn | (navdêr)(Binihêre:) îstîqale |
| îstîqalebûyî | (rengdêr) (Binihêre:) îstîqale |
| îstîqaleker | (navdêr, nêr) (navdêr, mê) ya/ê îstîqale dike. ji: îstîqale + -ker |
| îstîqalekirî | (rengdêr) (Binihêre:) îstîqale |
| îstîqalekirin | (navdêr)(Binihêre:) îstîqale |
| îstîqaleyî | (navdêr, mê) rewşa îstîqalebûnê. ji: îstîqale + -yî |
